Geboorte van Regenboog[]
Ted Hughes, The birth of Rainbow
Vanmorgen, weidse maarthemel, blauw en helder,
maar een bulderende lucht en een doorweekte,
in één nacht geschilderde
nieuwe kijk op de wereld. De wind kwam
van de besneeuwde hei in het zuiden, scheermesscherp,
zwaar, sneed in je hoofd, kwam van de
met sneeuw bepoederde heuvelranden.
Volgelopen karrensporen rilden. Hoefplassen
schitterden. Een verfomfaaide madelief
tilde zijn hoofd uit de modder.
De zwartbonte koe stond op de top van de heuvel,
recht onder een regenboog,
met de kop omlaag iets te likken, pal in de snijdende wind
die de stortvloed van de regenboog negeerde.
Ze likte haar beteuterde zwarte kalf,
kersvers uit de schoot gevallen, ogenknipperend
in de verblindendwitgewassen lage ochtendzon.
Zwart, zo nat als een hond uit de rivier, onder de likken
waarmee ze zijn geur uitvond, hem leerde kennen.
Een flard bloedig weefsel hing uit haar achterste,
spreidde, glansde, vleesrose en rauw, fladderde
in de niet-aflatende wind. Toen we er aan kwamen,
scharrelde ze met kleine, ongeruste stapjes
over de vertrapte, verzopen zoden.
Ze loeide ongerust en ook haar kalf,
het oogwit voor, gaf het heldere kalfgeluid,
zuiver als een hobo, en probeerde op te staan,
probeerde zijn consolevoorpoten te gebruiken,
trok zijn schouders op, hees zich op zijn knieën,
hees toen zijn achterste op en wankelde vooruit
op zijn knieën en knikkende enkels, gleed uit
en viel plat in de blubber. Ze bleef hem likken.
Ze begon de vlag van rauw vlees op te eten
die uit haar spinnakerde. We lieten haar.
Kwakten antiseptica op de natte, bloedige navelstreng die
in de modder bengelde, lieten haar
doorgaan zijn geur te ontdekken. Het hele zuidwesten
was zwart als de nacht.
Natte sneeuw striemde in slierten
over de hei, kwam onze kant op, dichter en witter.
De wereld werd uitgewist door een
diagonale vlaag hagel, door een stormwind
die aan het hek rukte. We zochten beschutting.
Lieten in gods hand kalf en moeder.
Terug naar de Hoofdpagina